Ik wil niet dat je leest; ik wil dat je luistert. Hoewel dit een depressiedagboek is – en daarmee iets persoonlijks – wil ik ook gehoord worden. Ik ben namelijk een mentale exhibitionist. En ik weet dat is voor iedereen beter zo. Mijn echtgenote kan dat vast beamen.
Podcast: Play in new window
Subscribe: RSS
We zijn slechts passanten in elkaars leven. Alleen de snelheid waarin we elkaar passeren varieert. Velen blijven slechts even, anderen een hele tijd en van sommigen hoop je dat ze je nooit zullen verlaten. Toch eindig je uiteindelijk alleen. Het is daarom van belang dat je het met jezelf kunt uitstaan.
De term onderbehandeld is nieuw voor mij. Ik kende al wel overgediagnosticeerd en over getherapeutiseerd. Overigens alle drie woorden waar Microsoft Word een rode streep onderzet. In die zin lig ik voor op dit tekstverwerkingsprogramma.
Mijn zoontje gaat gebukt onder mijn conflict met mijn moeder en mijn broer. De lieverd wil graag overal bij en blij zijn. Hij hecht grote waarde aan samenzijn en houdt de familie graag bij elkaar. Ik herken het, maar wens toch dat mijn kreeftje vooral gelukkig met zichzelf wordt.
Hoop doet leven, zo luidt het gezegde. Ik leg hoop uit als verlangens, verwachtingen, vertrouwen en voornemens. De zogenoemde vier V’s. Je moet er maar van uitgaan dat deze hoop terecht is, maar blijkt deze onterecht dan ontstaat de teleurstelling.