Laat Ze Maar Praten
depressiedagboek (podcast)
Is DENK werkelijk zo uniek? De NRC onthulde vandaag dat de moslimfundamentalisten Kuzu & Öztürk gebruik maken van neptwitteraars en agressieve filmpjes. Deze aanpak moet van DENK op 15 maart een blijvertje maken. Ze bedienen zich van zogenoemde ‘trollen’. En ik maar denken dat daar vanaf waren sinds het vertrek van Sylvana Simons.
Het is vreemd, maar ik had gedacht dat het meer pijn zou doen als mijn zoontje mij: “Stomme papa,” of “Idioot” noemt. Leuk vind ik het niet, maar ik heb er meer moeite mee als hij zijn oren afschermt om mij niet te horen. Niets zo vervelend als dat een gesprek onmogelijk wordt gemaakt. Ik krijg het gevoel alsof ik de vijand ben, terwijl ik toch het beste met hem voor heb.
Ik haat voedselbanken. In die zin ben ik het eens met de provincie Noord-Brabant. Alleen de oplossing zint mij niet. Ik wil dat de noodzaak wordt opgelost, maar de provincie probeert voedselbanken om zeep te helpen. De methode: “Als je het niet ziet is het er ook niet” helpt je wellicht beter te voelen, maar maakt het er niet beter op.
De nabestaanden van de 144 passagiers van het met opzet gecrashte GermanWingsvliegtuig zijn kwaad over een rouwadvertentie van de familie van de copiloot. De ouders en broer bedanken diegenen die, ondanks de verschrikkelijke daad, de familie tot steun zijn geweest. En dat schiet de nabestaanden van de slachtoffers in het verkeerde keelgat. Ik snap hun woede, maar ik heb tegelijkertijd begrip voor de nabestaanden van copiloot Andreas Lubitz.
Ik zou graag willen huilen, gewoon om mijn verdriet en angst een plek te geven. Ik vind dat ik iets moet vinden, maar weet niet meer wat ervan te vinden. De meningen vliegen de laatste dagen rond mijn oren, zoals dinsdag de granaatscherven – in die paar minuten – in het rond vlogen. Voor sommigen is het zonneklaar, of roepen zij ook alleen maar om de pijn niet te hoeven voelen en om hun angst te overschreeuwen. Ik reageer in tegenovergestelde richting: ik val stil.
Het voelt raar nu de kogel door de kerk is en naar buiten is gebracht dat ik raadslid word in de gemeente Landerd. Ik word overvallen door twijfels of ik hier wel goed aan doe. Natuurlijk heb ik mezelf de vraag gesteld of ik dit als journalist wel kan maken. Alleen in hoeverre was ik sinds februari 2013 nog journalist?