Laat Ze Maar Praten
depressiedagboek (podcast)
Voor het eerst sinds dat ik blog heb ik aandacht gekocht. Ik wilde een groter bereik voor mijn column. Ik ben namelijk erg tevreden met mijn vondst om onderscheid te maken tussen fragmentatiebom en clusterbom, terwijl met beide begrippen doorgaans hetzelfde, namelijk de splinterbom, wordt bedoeld. Aangezien mijn volgers mijn blog niet hadden opgemerkt, niet gelezen, niet leuk gevonden of in elk geval niet gedeeld, kwam ik in de verleiding toen Facebook me vroeg een advertentie te maken.
De situatie in onze samenleving is explosief. De onderhuidse onvrede toont zich als een brandend lont, waarvan je niet weet in welk kruitvat het terecht komt. Op rechts lijkt de fragmentatiebom al ontploft in splinterpartijen. In Buitenhof klonk zondag (4 december) weer de roep om een links blok als tegenwicht voor PVV en VVD. Die linkse samenwerking is mijns inziens een potentiële clusterbom.
Ik sta mezelf er graag op voor dat ik mensen gelijkwaardig behandel; in de basis zijn wij immers allen oké. Toch merk ik steeds vaker dat ik de ander niet oké vind. Met sommigen wil ik zelfs niets meer te maken hebben. Zo ben ik begonnen met het opschonen van mijn vriendenlijst op Facebook. Wellicht is het duidelijker wat ik bedoel als ik zou kiezen voor de term: ‘zuiveren’ in plaats van ‘opschonen’.
Na 13.997 dagen blies Eelco de Gooijer zijn laatste adem uit. Hij koos zelf voor zijn dood door middel van euthanasie. Zijn ondraaglijk lijden bestond uit leven. Zijn overleven werd op 29 oktober 2016 beschreven in het Brabants Dagblad. De Gooijer wilde, met zijn einde in het vooruitzicht, een lans breken voor mensen met psychisch lijden. De Gooijer verloste zichzelf op dinsdag 22 november uit zijn lijden door een infuuskraantje open te draaien.
Het Nationaal ZorgFonds moet in de plaats komen van de basisziektekostenverzekering. Daarnaast moet het een einde maken aan het eigen risico. Dit zijn beide uitgangspunten waarin ik mij prima kan vinden. Alleen wil ik graag weten hoe we dit gaan organiseren. Het antwoord bleek gisteren tijdens een informatiebijeenkomst in Uden niet te geven. Jammer, want zo lijkt het Nationaal ZorgFonds een lege huls.
DENK moet gedacht hebben: “Als je het niet (meer) ziet dan is het er ook niet”, toen de beweging voorstelde straatnamen aan te passen. Deze namen stammen uit ons koloniale verleden. Echter, DENK meent dat wij er onze daden mee ophemelen terwijl onze landgenoten in den vreemde zich ernstig misdragen hebben. Cultuurhistoricus Herman Pleij merkte in WNL op Zondag terecht op dat we bezig zijn ons verleden selectief uit te vlakken.