Laten we praten, vandaag.
We spreken over gisteren.
Om niet te denken aan morgen.
Is het niet beter om vandaag te zwijgen?
Dan laten we gisteren nog bezinken,
En komen we morgen met oplossingen.
Ja maar, ik denk toch als ik praat.
Ik draag toch oplossingen aan.
En er wordt nu gevraagd om actie.
Snelle gedachtes.
Snelle uitvoer.
Snelle reacties.
Nieuwe problemen.
Verandert er ooit echt iets?
Woorden kunnen pijn doen en woorden kunnen troosten. Woorden kunnen aanzetten tot haat of juist oproepen tot verzoening. Woorden zijn krachtig en tegelijkertijd ontzettend slap. Een woord is niet meer dan een aantal gecombineerde letters en woorden zijn lettergroepen die door iemand in een bepaalde volgorde zijn gezet.
Pling, trrrt, piep-piep. Als ik dat hoor meen ik onmiddellijk te moeten reageren. Iemand wil iets delen via WhatsApp, Mesenger, Facebook of Twitter. Het maakt me ontzettend onrustig. En heus ik heb best een aantal pop-upberichten uitgezet, maar toch wil ik ook niet als contactgestoord door het leven gaan.
Een dribbel, een voorzet, een smash of een swing, daarvoor hoef je bij mij niet te zijn. Toch wil ik ook graag eens scoren. Het is misschien daarom dat ik Het Groene Boekje kocht. Alleen heb ik daarvan nu spijt.
Ik kan het nieuws niet meer zien. Mijn ellendelimiet is bereikt.
De Aa moet weer meanderen. De route van de rivier moet worden hersteld naar die van voor 1930. Het waterschap noemt dat: “Een natuurlijkere loop.”