We missen een goede buurvrouw. Niet zo eentje, die zich overal mee bemoeit en altijd de laatste roddels paraat heeft, maar een buurvrouw – het mag overigens ook een man zijn – die de tijd heeft om naar je te luisteren en met wie het prettig een kop koffie drinken is.
Podcast: Play in new window
Subscribe: RSS
De een zijn dood is de ander zijn brood. Wie kent niet dit afgezaagde spreekwoord? Nou had ik mezelf als depressieveling nog niet eerder als verdienmodel gezien. Terwijl ik dat natuurlijk voor de farmaceut en psychiater wel ben. En voor de zorgverzekeraar en de maatschappij ben ik een kostenpost. In die zin zou een spuitje voordeliger zijn.
Ik spreek me in dit dagboek uit over zaken, die me irriteren. En ondertussen hoop ik dat jij luistert. Sterker nog ik verlang een reactie, zoiets als: “Goh, dat heb jij scherp opgemerkt” of “Ja, dankjewel Jolwin daar kan ik wel wat mee.” Ik verlang zogezegd naar positieve aandacht, terwijl ik negatief ben. Werkt dat eigenlijk wel zo?
Maak iets schaars en er is behoefte aan. Dit is een economisch principe dat werkt vanuit de psychologie. En zo kon het dat het psychiatrisch cabaret van Marjolijn van Kooten, afgelopen donderdag in Markant Uden, was uitverkocht. Ze speelde weliswaar in de evenementenzaal, maar dan wel ingericht voor zo’n 125 mensen.