Laat Ze Maar Praten
depressiedagboek (podcast)
Als vrijwilliger kun je overal terecht. Sommigen, laat ik ze naïevelingen noemen, denken dat zulk werk tot een echte betrekking leidt. Ik vind mezelf allerminst cynisch en eerder realistisch als ik concludeer: “Wederkerigheid ontmoet je alleen als de ander iets van je wil, maar is dat dan nog wederkerigheid?” Toegegeven met zo’n vraagteken is het niet een keiharde conclusie, maar wel iets om volgens mij over na te denken.
Ik ben blij dat de feestdagen weer achter ons liggen. Niet dat ik niet genoten heb van de gezelligheid, het lekkere eten, het cabaret en de Top 2000. Het probleem is dat ik elk jaar eindig met een stevige verkoudheid en een aanval van migraine. De hoofdpijn en het ophoesten van gele snot horen inmiddels net zo bij de jaarwisseling als aftellen, oliebollen en vuurwerk.
Het is vreemd, maar ik had gedacht dat het meer pijn zou doen als mijn zoontje mij: “Stomme papa,” of “Idioot” noemt. Leuk vind ik het niet, maar ik heb er meer moeite mee als hij zijn oren afschermt om mij niet te horen. Niets zo vervelend als dat een gesprek onmogelijk wordt gemaakt. Ik krijg het gevoel alsof ik de vijand ben, terwijl ik toch het beste met hem voor heb.
De situatie in onze samenleving is explosief. De onderhuidse onvrede toont zich als een brandend lont, waarvan je niet weet in welk kruitvat het terecht komt. Op rechts lijkt de fragmentatiebom al ontploft in splinterpartijen. In Buitenhof klonk zondag (4 december) weer de roep om een links blok als tegenwicht voor PVV en VVD. Die linkse samenwerking is mijns inziens een potentiële clusterbom.
Het Nationaal ZorgFonds moet in de plaats komen van de basisziektekostenverzekering. Daarnaast moet het een einde maken aan het eigen risico. Dit zijn beide uitgangspunten waarin ik mij prima kan vinden. Alleen wil ik graag weten hoe we dit gaan organiseren. Het antwoord bleek gisteren tijdens een informatiebijeenkomst in Uden niet te geven. Jammer, want zo lijkt het Nationaal ZorgFonds een lege huls.
De problemen bij de Kinderboerderij Uden zijn een prima voorbeeld van wat er mis is met de arbeidsmarkt in Nederland. Binnen veel vrijwilligersorganisaties wordt er ook gewerkt door (gesubsidieerde) arbeidskrachten en hierdoor wordt regulier werk niet meer zo gezien en gewaardeerd. De gemeente Uden handelt hypocriet door enerzijds de Kinderboerderij Uden aan te merken als vrijwilligersorganisatie en anderzijds te (laten) gebruiken als reïntegratieplek.