Laat Ze Maar Praten
depressiedagboek (podcast)
“Als morgen de dijken breken dan willen wij ook opgevangen worden”, deze uitspraak is van Mart (24). Hij ik kandidaat in het EO-programma: ‘Rot op naar je eigen land’. In dit programma reizen zes twintigers van Nederland naar het Midden-Oosten. Ze volgen de omgekeerde vluchtelingenroute. De uitspraak van Mart zette mij aan het denken.
De kerstboom gaat weer voor 48 weken de doos in. De lampjes worden opgeborgen. De warmte moet weer van de cv komen en voor verlichting moet je hopen dat het weer meewerkt. Ik word er weemoedig van. Alleen is het idiote dat ik niet merk dat ik ervan geniet als de kerstboom staat. En nog veel erger: ik vind het ronduit vervelend om het ding op te zetten. Ik heb pas genoten als het voorbij is.
Iedereen kan het op enig moment gebruiken en meestal heb je er dan toch niets aan, dat is wat advies is. Het mooie aan advies is, is dat het nooit negatief bedoeld is. Zelfs niet als het om een reisadvies gaat.
Overal heb ik wel een mening over, maar wat is die waard? Kritiek leveren is makkelijker dan zelf iets presteren. Tegelijkertijd vind ik het weer een hele prestatie om die kritiek een beetje aantrekkelijk op te schrijven.
Soms kun je spontaan overvallen worden door een moment van geluk. Telkens als mij dit overkomt, blijkt het cliché: “Het zijn de kleine dingen die het doen”, van toepassing. Ik weet dat het een draak van een nummer van Saskia & Serge is, maar het moet worden gezegd: “Ze slaan de spijker op hun kop” (tja, als we dan toch met clichés bezig zijn).
Pling, trrrt, piep-piep. Als ik dat hoor meen ik onmiddellijk te moeten reageren. Iemand wil iets delen via WhatsApp, Mesenger, Facebook of Twitter. Het maakt me ontzettend onrustig. En heus ik heb best een aantal pop-upberichten uitgezet, maar toch wil ik ook niet als contactgestoord door het leven gaan.