De Udense bibliotheek leent vandaag mensen uit. Ze willen het gesprek bevorderen door mensen in te zetten als levende boeken. Ik had me ook aangemeld als zo’n levend boek, maar ik zit ik thuis. Ik doe daarom mijn verhaal maar weer in de vorm van een Podcast. En dat terwijl ik dacht met mijn depressiedagboek juist een echt mensenboek te zijn.
Podcast: Play in new window
Subscribe: RSS
Het lukt me niet. Niet op eigen kracht tenminste. Ik ben dan ook niet sterk, maar tot nu toe wel sterk genoeg. Al heb ik daarbij wel hulp nodig. Praten is niet voldoende of het moet zijn dat ik onvoldoende praat. En dus slik ik clomipramine. Nu de dosis is verhoogd voel ik me weer stukken beter. Gelukkig.
De oplossing van mijn depressie zit in slechts vier letters. Ik hoef eigenlijk alleen maar van het woordje NIET verlost te worden. Hoe groot kan een problemen van vier letters nou zijn?
Een man die het gemeentehuis van Lingewaard in Bemmel ramt met een auto is verward. Een persoon die insteekt op willekeurige mensen is verward. Iemand die met een vrachtwagen inrijd op mensen, die is verward en iemand die een afscheidsbrief stuurt aan zijn collega’s, omdat hij eruit wil stappen, die is verward. Alleen mogen wij deze mensen van Onno Hoes geen verwarde personen noemen.
Kanker is een vreselijke ziekte, die ik niemand toewens. En ook ik heb dierbaren verloren aan deze klote ziekte. Tegelijkertijd vind ik het niet netjes en weinig constructief om ziektes met elkaar te vergelijken. Toch stoort mij de enorme aandacht voor geldinzamelingsacties ten behoeve van KWF Kankerbestrijding. Ik voel mij, als chronische depressieve achtergesteld.
We missen een goede buurvrouw. Niet zo eentje, die zich overal mee bemoeit en altijd de laatste roddels paraat heeft, maar een buurvrouw – het mag overigens ook een man zijn – die de tijd heeft om naar je te luisteren en met wie het prettig een kop koffie drinken is.