Een raar gevoel bekruipt mij als ik donderdag 3 mei mijn mail van Netflix open. Ik lees: “Volg de spectaculaire opkomst van Tim Bergling, alias Avicii, van Zweedse tiener tot het creatieve brein achter hits als Wake Me Up en You Make Me.” Avicii is dan dertien dagen dood. Hij kon de druk niet meer aan.
Podcast: Play in new window
Subscribe: RSS
BNNVARA ontpopte zich de afgelopen week als de hoeder van de depressieve schapen. In de media was er volop aandacht voor mentale problemen. Er zijn weken dat ik me minder aangesproken voelde door het nieuws en televisieprogramma’s.
Ik spreek me in dit dagboek uit over zaken, die me irriteren. En ondertussen hoop ik dat jij luistert. Sterker nog ik verlang een reactie, zoiets als: “Goh, dat heb jij scherp opgemerkt” of “Ja, dankjewel Jolwin daar kan ik wel wat mee.” Ik verlang zogezegd naar positieve aandacht, terwijl ik negatief ben. Werkt dat eigenlijk wel zo?
Ik vind dat je alles moet kunnen zeggen, maar niet dat je daarom dan ook maar alles moet zeggen. En zo kan het dat ik deze week een column heb teruggetrokken. Al merk ik wel dat ik daar dan vervolgens weer moeite mee heb.