Laat Ze Maar Praten
depressiedagboek (podcast)
Het leven is wat je gebeurt terwijl je andere plannen maakt. Met deze zin citeren Acda & De Munnik in ‘Laat me slapen’ een zin uit John Lennons ‘Beautiful Boy’. Ik heb altijd met bewondering gekeken naar mensen die hun leven – met succes – wisten te plannen. De door mij gecreëerde toekomstdroom heeft mij eind 2010 opgebroken. Ik dreigde op te geven, omdat ik niet kon opgeven.
Van porno tot premier. Ik wil hier graag een lans breken voor Ancilla van de Leest. Of kan ik beter zeggen: “Ik wil mijn lans voor haar breken,” gezien de opwinding die zij in haar vorige carrière als fetisjmodel Ancilla Tilia bij mij heeft veroorzaakt. Inmiddels is zij de hoedster van onze privacy als lijsttrekker van de Piratenpartij.
Voor het eerst sinds dat ik blog heb ik aandacht gekocht. Ik wilde een groter bereik voor mijn column. Ik ben namelijk erg tevreden met mijn vondst om onderscheid te maken tussen fragmentatiebom en clusterbom, terwijl met beide begrippen doorgaans hetzelfde, namelijk de splinterbom, wordt bedoeld. Aangezien mijn volgers mijn blog niet hadden opgemerkt, niet gelezen, niet leuk gevonden of in elk geval niet gedeeld, kwam ik in de verleiding toen Facebook me vroeg een advertentie te maken.
De situatie in onze samenleving is explosief. De onderhuidse onvrede toont zich als een brandend lont, waarvan je niet weet in welk kruitvat het terecht komt. Op rechts lijkt de fragmentatiebom al ontploft in splinterpartijen. In Buitenhof klonk zondag (4 december) weer de roep om een links blok als tegenwicht voor PVV en VVD. Die linkse samenwerking is mijns inziens een potentiële clusterbom.
Ik sta mezelf er graag op voor dat ik mensen gelijkwaardig behandel; in de basis zijn wij immers allen oké. Toch merk ik steeds vaker dat ik de ander niet oké vind. Met sommigen wil ik zelfs niets meer te maken hebben. Zo ben ik begonnen met het opschonen van mijn vriendenlijst op Facebook. Wellicht is het duidelijker wat ik bedoel als ik zou kiezen voor de term: ‘zuiveren’ in plaats van ‘opschonen’.
Na 13.997 dagen blies Eelco de Gooijer zijn laatste adem uit. Hij koos zelf voor zijn dood door middel van euthanasie. Zijn ondraaglijk lijden bestond uit leven. Zijn overleven werd op 29 oktober 2016 beschreven in het Brabants Dagblad. De Gooijer wilde, met zijn einde in het vooruitzicht, een lans breken voor mensen met psychisch lijden. De Gooijer verloste zichzelf op dinsdag 22 november uit zijn lijden door een infuuskraantje open te draaien.