Laat Ze Maar Praten
depressiedagboek (podcast)
De situatie in onze samenleving is explosief. De onderhuidse onvrede toont zich als een brandend lont, waarvan je niet weet in welk kruitvat het terecht komt. Op rechts lijkt de fragmentatiebom al ontploft in splinterpartijen. In Buitenhof klonk zondag (4 december) weer de roep om een links blok als tegenwicht voor PVV en VVD. Die linkse samenwerking is mijns inziens een potentiële clusterbom.
Ik sta mezelf er graag op voor dat ik mensen gelijkwaardig behandel; in de basis zijn wij immers allen oké. Toch merk ik steeds vaker dat ik de ander niet oké vind. Met sommigen wil ik zelfs niets meer te maken hebben. Zo ben ik begonnen met het opschonen van mijn vriendenlijst op Facebook. Wellicht is het duidelijker wat ik bedoel als ik zou kiezen voor de term: ‘zuiveren’ in plaats van ‘opschonen’.
Het Nationaal ZorgFonds moet in de plaats komen van de basisziektekostenverzekering. Daarnaast moet het een einde maken aan het eigen risico. Dit zijn beide uitgangspunten waarin ik mij prima kan vinden. Alleen wil ik graag weten hoe we dit gaan organiseren. Het antwoord bleek gisteren tijdens een informatiebijeenkomst in Uden niet te geven. Jammer, want zo lijkt het Nationaal ZorgFonds een lege huls.
Zou het dan eindelijk zover zijn? Het zou kunnen. De SP is immers al zo strijdbaar dat deze politici eisen dat zij nu aan de beurt zijn. Ze kunnen meeregeren bedoelen, maar dan wel omdat ze vinden dat hun achterban niet langer ontzien kan worden. Ik heb al vaker gewaarschuwd: ‘Wie haat zaait, zal geweld oogsten.’ Nu waarschuwt ook de Nationaal Coördinator Terrorismebestrijding en Veiligheid voor tegenstellingen.
Donald Trump is de 45e president van de Verenigde Staten. Op zich logisch, want als je uit twee kwaden kunt kiezen dan ga je voor diegene die nog niet bewezen heeft incapabel te zijn. Dat Trump halve waarheden verkondigde en een worst heeft voorgehouden, die door eenieder zelf gedraaid moet worden, maakt niets uit. Het is hoop die doet leven. Mensen willen sprookjes en kiezen uit verlangen.
De problemen bij de Kinderboerderij Uden zijn een prima voorbeeld van wat er mis is met de arbeidsmarkt in Nederland. Binnen veel vrijwilligersorganisaties wordt er ook gewerkt door (gesubsidieerde) arbeidskrachten en hierdoor wordt regulier werk niet meer zo gezien en gewaardeerd. De gemeente Uden handelt hypocriet door enerzijds de Kinderboerderij Uden aan te merken als vrijwilligersorganisatie en anderzijds te (laten) gebruiken als reïntegratieplek.