Laat Ze Maar Praten
depressiedagboek (podcast)
Nederland loopt graag in de voetsporen van de Verenigde Staten. Vaak is het weinig hoopgevend om voor de 51e staat van Amerika door te gaan. De kloof tussen arm en rijk is gigantisch, zo was afgelopen week weer eens te zien in Nieuwsuur. Vaak vind ik dat Amerika haar tradities mag houden. Uitzondering hierop vormt het door Twan Huys naar Nederland gehaalde Correspondents’ Dinner. Dat mag van mij best een blijvertje zijn, maar dan wel met het juiste publiek.
Het is nu al enige jaren geleden dat ik geschaard kon worden onder de benaming ‘journalist’. Niet dat ik mezelf ooit zo genoemd heb, want ik heb altijd gevonden dat ik daarvoor teveel een mening heb. Ik zag mezelf als radiomaker, nieuwslezer en verslaggever, maar niet als journalist. Ik wil namelijk door iedereen aardig gevonden worden en dan wordt het lastig om journalistiek te bedrijven.
Vreemde vogels zien we liever niet komen. Op verschillende plaatsen komen inwoners van ons overbevolkte landje in verzet. Ze gaan de strijd aan tegen hun angst. En met bijna 17 miljoen inwoners is het hier ook best druk. Toch verbazen mij de zorgen over de komst van nieuwe Nederlanders. Er is zoveel meer om bang voor te zijn.
“Als morgen de dijken breken dan willen wij ook opgevangen worden”, deze uitspraak is van Mart (24). Hij ik kandidaat in het EO-programma: ‘Rot op naar je eigen land’. In dit programma reizen zes twintigers van Nederland naar het Midden-Oosten. Ze volgen de omgekeerde vluchtelingenroute. De uitspraak van Mart zette mij aan het denken.
Er hoeft geen allochtoon negatief in het nieuws te komen of Geert Wilders geeft een reactie. De media hoeven er niet eens om te vragen. En zijn mening haalt ook alle krantenkolommen en actualiteitenrubrieken. Als zijn aanhangers met vuurwerk gaan gooien, tegen hekken trappen of een bepaald soort groet brengen dan zwijgt de Limburgse onheilsprofeet.
“Hij zegt tenminste waar het op staat” of “Hij durft het wel te zeggen”, met zulke woorden verdedigt de ‘gewone’ man zijn afkeer van al het vreemde. De meesten durven het namelijk zelf ook niet hardop te zeggen. Wat mij verbaast is dat de stap naar geweld sneller is gezet dan dat het woord wordt gesproken.