Laat Ze Maar Praten
depressiedagboek (podcast)
Als vrijwilliger kun je overal terecht. Sommigen, laat ik ze naïevelingen noemen, denken dat zulk werk tot een echte betrekking leidt. Ik vind mezelf allerminst cynisch en eerder realistisch als ik concludeer: “Wederkerigheid ontmoet je alleen als de ander iets van je wil, maar is dat dan nog wederkerigheid?” Toegegeven met zo’n vraagteken is het niet een keiharde conclusie, maar wel iets om volgens mij over na te denken.
Het lijkt wel of er een verbod bestaat op geluk. Het ging met mij de laatste week best goed. Tenminste, dat dacht ik. Ik durfde me zelfs een beetje gelukkig te voelen. Dit uitspreken kan ik beter laten, heb ik gemerkt. De ander voelt zich dan namelijk geroepen dit te ontkrachten.
Ik heb heel hard zitten huilen na het zien van de film: ‘I, Daniel Blake’. Hoewel ik er vooraf al op bedacht was dat ik het een zware film zou vinden, overviel het verdriet me toch. Het was de herkenning die me diep heeft geraakt.
Het was eigenlijk ook wel heel slecht geregeld voor topbestuurders. Ze moesten zich toch maar een beetje behelpen met die aanmatigende Balkenendenorm. Topbestuurders hebben geen belangenorganisatie, zoals een vakbond. Laat staan dat ze een cao hebben. Gelukkig komt er dankzij de herziene code voor goed bedrijfsbestuur nu meer duidelijkheid over wat een marktconform salaris is.
De situatie in onze samenleving is explosief. De onderhuidse onvrede toont zich als een brandend lont, waarvan je niet weet in welk kruitvat het terecht komt. Op rechts lijkt de fragmentatiebom al ontploft in splinterpartijen. In Buitenhof klonk zondag (4 december) weer de roep om een links blok als tegenwicht voor PVV en VVD. Die linkse samenwerking is mijns inziens een potentiële clusterbom.