Laat Ze Maar Praten
depressiedagboek (podcast)
De problemen bij de Kinderboerderij Uden zijn een prima voorbeeld van wat er mis is met de arbeidsmarkt in Nederland. Binnen veel vrijwilligersorganisaties wordt er ook gewerkt door (gesubsidieerde) arbeidskrachten en hierdoor wordt regulier werk niet meer zo gezien en gewaardeerd. De gemeente Uden handelt hypocriet door enerzijds de Kinderboerderij Uden aan te merken als vrijwilligersorganisatie en anderzijds te (laten) gebruiken als reïntegratieplek.
Zittend in mijn werkkamer kijk ik in het Mellepark. Ik zie het groen van de bomen dat langzaam verkleurt naar bruin; enkele blaadjes kleuren al geel. Het regent. Het weer is momenteel net zo somber als mijn stemming. De inspiratie ontbreekt om tot iets te komen. Toch zit ik er klaar voor, achter mijn laptop.
Vrijwilligers zijn overal nodig. Ik waardeer het als mensen zich belangeloos voor een ander inzetten. Tegelijkertijd vind ik het onjuist dat de samenleving draait op vrijwilligerswerk. Werk moet betaald worden en iets wat vrijwillig moet gebeuren, mag nooit opgelegd zijn.
Het lezen van de krant leidt doorgaans tot het verpesten van je humeur. Echter: vanochtend begon mijn dag goed met de opening van De Volkskrant: “Gemeenten willen bijstand versoepelen.” Ik dacht fijn, eindelijk realiteitszin. Hulde voor Amsterdam, Eindhoven & Nijmegen. En als ik het artikel slechts voor tweederde gelezen zou hebben dan was ik nu nog vrolijk.
Een droom ging onlangs in vervulling. De vraag is wel of het een jongens- of een meisjesdroom was; of zouden veel jongens er stiekem ook van dromen?
Dat het kwakzalvers zijn bij het UWV dat heb al aan den lijve mogen ondervinden. Ik probeer op de krabbelen na een heftige burn out (of is het toch een manische depressie?) en voel me hierin niet gesteund door de profiteurpolitie van het UWV.