Laat Ze Maar Praten
depressiedagboek (podcast)
Ik ben een onontdekte schrijver, een niet opgemerkte radiomaker en misschien wel een briljante leraar in de dop. Jij kent me wel, jij leest mijn stukjes en bent daarmee een vriend. Ik ken jou niet tenzij jij mij “leuk vindt” of een reactie achterlaat. Ik ken jouw behoeftes dus niet, maar als je verlangt naar een positieve column, lees dan alsjeblieft niet verder. Ik wil je niet irriteren, hooguit na laten denken, soms laten glimlachen, maar vooral gehoord en dus gelezen worden.
Kritische vragen stellen, ontwikkelingen registreren en reportages omlijsten met geluid of muziek. Ik heb er ruim tien jaar van genoten. Het afscheid valt me al enkele jaren zwaar, maar ik leg me er nu bij neer. Ik ga op zoek naar een nieuwe professie. Hopelijk één die me wel gelukkig laat zijn.
Ik heb mijn eigen zaak opgeheven. Was overigens niet zo’n moeilijke beslissing: Ik hoefde alleen even de balans op te maken. De beslissing is makkelijker dan het beantwoorden van de vraag: “Wat ga je nu doen?”
Niet om arrogant te doen, maar ik vind mezelf een goede schrijver. Ik maak duidelijke teksten, die beknopt zijn en toch inhoud hebben.
Werklozen zitten thuis voor de televisie met een biertje op de bank. Deze opmerking wordt vaak gemaakt. Graag wijzen mensen anderen aan als profiteurs. Zijn het niet de Polen, Antillianen of Marokkanen dan zijn het wel de werklozen. Wat is er namelijk fijner dan als harde werker te zeuren over mensen met een uitkering. Dat zijn immers allemaal luie klootzakken, die profiteren van de sociale voorzieningen en die elke dag lekker uitslapen, televisie kijken en biertjes drinken.