Laat Ze Maar Praten
depressiedagboek (podcast)
Anita Doth van 2 Unlimited heb ik altijd een lekker wijf gevonden. Sinterklaas heeft bij ons nog gewoon zwarte pieten. Zoenende vrouwen vind ik geil, maar zoenende mannen smerig. Geen enkele Nederlandse agent draagt als het aan mij ligt een hoofddoek. Jattende asielzoekers mogen van mij op de boot terug. De Joden zijn evenzogoed bezetters. En voor mensen die hun levensovertuiging op slechts één boek baseren heb ik geen respect.
Geïrriteerd reden wij vorige week van Uden naar Wilbertoord. Door wegwerkzaamheden moesten we namelijk een omweg maken. We gingen ons zoontje wegbrengen, zodat we zelf een avondje uit konden gaan. Mijn vrouw had zin om te dansen op de popmuziek uit de jaren dat wij nog (bijna) wekelijks naar de Kobus in Zeeland gingen. Die muziek werd gedraaid in De Pul in Uden tijdens het derde Altooooh!-feestje.
De wereld is niet zwart-wit en alleen grijs voor de depressieven. Door alles alleen maar te benaderen in goed en fout missen we de nuance, de kleur in ons bestaan. Onze voorouders hebben zwaar geleden om onze samenleving op te bouwen. Diversiteit werd ooit omarmt, maar nu meer dan ooit moet alles hetzelfde.
Een journalist die zich afvraagt of alles tegenwoordig in de openbaarheid moet, kijk dat vind ik nou ironie. Zeker in dit #MeToo-tijdperk. Ondertussen meent deze Kees Kwackx wel dat het hem vrij staat om eens goed in mijn omgeving navraag te doen. Immers zijn krantje doet tegenwoordig liever aan riooljournalistiek dan aan serieuze verslaggeving. Daarbij is de mening van de gemiddelde redacteur belangrijker dan de feiten. En als die er niet om liegen dan noemt Kwackx dat: “treurig.” Nou, deze flapdrol kan nu zijn hart ophalen. Ik ben namelijk, als jongeman, ook slachtoffer geworden van sexting, alleen heette dat toen nog niet zo.
“Met je kop onder water ziet niemand je tranen.” Ik vind dat zo’n mooie tekst van IOS. Het is tevens zo ontzettend waar. Ik heb op aandringen van mijn beste vriend mijn column over mijn moeder offline gezet. Dit tegen de uitdrukkelijke wens van mezelf in. Echter, mijn vrouw heeft ook moeite met mijn openheid. Zij is de reden dat het epistel niet meer te lezen is. Ik voel me er wel weer door opgesloten en dat juist vandaag zeven jaar na mijn interventie.
De herfst, wat een prachtig jaargetijde voor een heksenjacht. Halloween is net achter de rug. Ik vrees dat de onthullingen en verdachtmakingen over seksueel misbruik nog wel even doorgaan. Alleen vind ik dat er voor een maatschappelijk debat wel sprake moet zijn van een gezagsverhouding. Een simpele verkrachting is mijns inziens geen #MeToo- of #IkOok-verhaal.