Laat Ze Maar Praten
depressiedagboek (podcast)
Er zijn geen grenzen meer en dus willen wij ons land sluiten. Hoe groot kan een tegenstelling zijn? Enerzijds weten we meer, roepen we luider en laten wij ons niet door een fysieke afstand beperken. Anderzijds wensen we mensen op afstand te houden.
In de pauze van de theatervoorstelling ‘Geen Paniek’ vroegen mijn vrouw en ik ons af of wij het de voorstelling wel waard vonden. We hadden 42 euro betaald voor dit psychiatrische cabaret van Bram Bakker en Marjolein van Kooten. “Ach,” verzuchtte ik: “We hoeven in elk geval geen oppas te betalen.”
Bij mij is er altijd een ‘ja maar’. Het lukt mij nooit om tevreden te zijn. Geluk is jezelf schikken in je lot; het accepteren dat het is zoals het is. Ik denk dan toch: ‘Als ik dat zou kunnen dan zou ik van daaruit weer verder kunnen groeien.’ Mijn psychiater merkte terecht op: “En dan accepteer je de situatie waarin jij je verkeert dus al niet.” Dit brengt mij bij mijn blog/column: ‘Is het juist niet goed als ik niet schrijf?’
Het is veelzeggend dat mijn vorige schrijfsel meer dan een maand geleden is. Dit zou meteen het antwoord kunnen zijn op de vraag: “Alles goed?” Alleen weet ik dat de vraagsteller een positieve bevestiging verlangt. Helaas gaat het met mij nooit goed. Het hoogst haalbare, voor mij, is ‘het gaat wel’.
Ik verzucht met enige regelmaat: ‘In welke wereld leef ik toch?’ Het hoeft dan niet eens zo te zijn dat ik me erger aan het leed dat wij elkaar aandoen. Niet dat ik mij dat koud laat, maar soms ben ik gewoon zo murw – afgestompt – dat het niet binnenkomt. Ik bedoel dat de wereld gewoon te snel voor mij gaat.
Het vormen van een nieuwe gemeente moet niet een uitvloeisel zijn van een politiekidee, maar een wens vanuit de samenleving. Ondernemers, instellingen, verenigingen en inwoners moeten zich kunnen herkennen in het verleggen van de grenzen, zodat er een nieuwe eenheid ontstaat. De Maashorst kan een verbindende factor zijn tussen Uden, Landerd & Bernheze.