Laat Ze Maar Praten
depressiedagboek (podcast)
De nabestaanden van de 144 passagiers van het met opzet gecrashte GermanWingsvliegtuig zijn kwaad over een rouwadvertentie van de familie van de copiloot. De ouders en broer bedanken diegenen die, ondanks de verschrikkelijke daad, de familie tot steun zijn geweest. En dat schiet de nabestaanden van de slachtoffers in het verkeerde keelgat. Ik snap hun woede, maar ik heb tegelijkertijd begrip voor de nabestaanden van copiloot Andreas Lubitz.
Op de uitslag van het Oekraïnereferendum van aanstaande woensdag is geen peil te trekken, lees ik zojuist in het Brabants Dagblad. Om eerlijk te zijn weet ik ook nog niet wat, maar vooral of ik moet gaan stemmen. Ik heb niet om dit referendum gevraagd.
Ik zou graag willen huilen, gewoon om mijn verdriet en angst een plek te geven. Ik vind dat ik iets moet vinden, maar weet niet meer wat ervan te vinden. De meningen vliegen de laatste dagen rond mijn oren, zoals dinsdag de granaatscherven – in die paar minuten – in het rond vlogen. Voor sommigen is het zonneklaar, of roepen zij ook alleen maar om de pijn niet te hoeven voelen en om hun angst te overschreeuwen. Ik reageer in tegenovergestelde richting: ik val stil.
In Oss maken inwoners van de wijk Krinkelhoek zich druk over de komst van vier vreemdelingen met een verblijfstatus. Ik erger me aan de protesten. Toch blijk ik ook niet zo ruimdenkend als ik vaak beweer. De in mijn omgeving gevestigde vreemdelingen lopen mij namelijk danig in de weg.
Mijn beste vriend is altijd een vriendin geweest. Alleen is dat contact een beetje verwaterd. Daarmee zou de functie van ‘beste vriend’ vacant kunnen zijn. Toch heb ik niet de behoefte om iemand als mijn ‘beste vriend’ aan te wijzen. Enerzijds doe je er anderen mee tekort en anderzijds plaats je er iemand mee op een voetstuk; waar diegene vervolgens alleen maar vanaf kan lazeren.
Jeugdig enthousiasme of is het naïviteit laat je geloven dat je de wereld kunt veranderen. Voor ik verbannen werd naar een speciaal onderwijsschool zat ik op een Rooms Katholieke basisschool. De week werd begonnen met een ‘overweging’. Ik herinner me vooral het gezamenlijk zingen in een kring. Mijn favoriete nummer was ‘De wereld is een toverbal’.