Laat Ze Maar Praten
depressiedagboek (podcast)
Een rode koffer draagt de man aan het handvat. Het is niet eens een grote koffer. Wat zou er in zitten. Ik vraag het me af als ik het NOS Journaal kijk. De man is net de grens van Syrië met Turkije overgestoken.
Als je besmet bent met het radiovirus dan laat dat je niet meer los. Naast ademen, eten en slapen is het een eerste levensbehoefte. En als je denkt dat ik overdrijf, ben je vast niet besmet. Ik draag het virus wel bij me en ben er goed ziek van geweest.
Tragisch hoe een succesvol acteur besluit uit het leven te stappen. Tragisch waren ook zijn rollen. Vaak viel er wel een levensles uit te trekken. Good Will Hunting, Dead Poets Society & What Dreams May Come zijn films die bij mij op mijn netvlies staan. Pluk de dag, jaag je dromen na en laat niet los waar je van houdt. Het zijn niet de meest spannende adviezen, maar wel de meest wezenlijke.
Elke week na een uitzending van ‘Kijken in de ziel’ ken ik mezelf een beetje beter. Ondanks dat ik mezelf een programmamaker en geen journalist vond, blijk ik wel zo geleefd te hebben.
Als ik anderen mag geloven lijd ik een prettig leven. Helaas ben ik nogal wantrouwend van aard! Ik dacht hierover na door een artikel over de Rockacademie in Tilburg. Volgens de schrijver een pretstudie om muzikanten in de dop van straat te houden, terwijl succesvolle artiesten juist uit de goot worden opgeraapt!
Een oordeel is snel gegeven. Ik merkte deze week hoe een oordeel juist en tegelijkertijd ontzettend foute kritiek kan zijn. Het ergste is dat ik zelf slecht tegen kritiek op taalfouten kan. Ik wil namelijk perfect zijn.