OPINIE: Zeg maar nee…

“Politici zijn draaikonten”, dat hoor je vaak als journalist. Vaak gevolgd door: “waarom zou ik stemmen, het maakt niks uit, want ze doen toch wat ze zelf willen!”. Als je goed luistert dan staan deze twee uitspraken met elkaar in tegenstelling: immers, als een politicus niet van mening mag veranderen doet hij inderdaad wat hij zelf wil.

Column van WanWeek door Jolwin Dobbelsteen

Goed luisteren, dat is ook wat het CDA Bernheze naar de deelnemers aan de herindelingsenquête gaat doen, dat zei raadslid Ruud van der Linde vorige week in WanWeek. Ik hoorde hierin dat de stekker uit het herindelingsproces tussen Maasdonk en Bernheze zou gaan. Maar heb ik dan wel ‘goed geluisterd’?

Het CDA zei ook de uitslag van de enquête te respecteren. Als je dat doet, dan ga je niet zoals fractieleider Jan Bouwman van de Onafhankelijke Politieke Groepering OPG de representativiteit in twijfel trekken, omdat MAAR 27,4 procent een geldig enquêteformulier heeft teruggestuurd.

Het maakt namelijk niet uit hoe hoog de opkomst is. Het betrouwbaarheidspercentage is van belang. Politici die dat niet accepteren hoeven zich nooit meer iets gelegen te laten liggen aan opiniepeilingen, want zelden tot nooit zijn deze afgenomen onder een representatieve meerderheid.

In Bernheze en Maasdonk is geprobeerd zo’n representatieve enquête onder alle inwoners van 16 jaar en ouder af te nemen, maar is dat niet gelukt. Een meerderheid van de inwoners heeft daar namelijk gewoon géén zin in. Die interesseert het namelijk niets wat er gebeurd, maar dat wil niet zeggen dat je niet naar invullers van de enquête moet luisteren. Immers dat is de enige mening die je wel kunt weten.

De kunst is goed naar die inwoners te luisteren. De voorstanders van de fusie moeten zich nog maar eens afvragen waarom zij voor een enquête en niet voor een referendum hadden gekozen. Ze wilden toch géén simpel ja of nee horen? Ze wilden argumenten.

Argumenten zijn namelijk weerlegbaar. De inwoners vrezen grootschaligheid en dat ze er financieel op achteruitgaan. Bovendien hebben ze nauwelijks binding met elkaar. Maar zijn dat nou argumenten om de fusie te stoppen?

Bernheze redt het op termijn sowieso niet alleen en zal dus grootschaliger worden. Ook worden veel taken van het rijk naar de gemeenten gedelegeerd, waardoor de lasten omhoog zullen moeten. En het argument van binding zegt al helemaal niets.

Heeswijk en Dinther zijn in 1969 samengevoegd en ook daar voelt men zich nog steeds Heeswijker of Dinthernaar. Er zijn twee fanfares, twee gemeenschapshuizen, twee voetbalclubs en twee kerken. Kortom het is niet zo erg om géén binding met elkaar te hebben.

Angst mag volgens wethouder Rein van Moorselaar geen raadgever zijn. Waarnemend burgemeester Jan Boelhouwer zaait die volgens hem door in DeMooiBernhezeKrant aan te voeren dat Den Bosch haar zware industrie op Heesch-West gaat dumpen.

Is dat een schrikbeeld of realiteit. Den Bosch zit al voor een veel groter bedrag in dit bedrijventerrein dan Bernheze en Maasdonk samen. Terwijl op die grond wel het industrieterrein komt, tenzij Maasdonk inderdaad naar Den Bosch gaat.

De kunst is dus om inderdaad goed te luisteren, want zoals de NCRV zegt in haar slogan: als je echt heel goed luistert, hoor je zoveel meer. De voorstanders van de herindeling kunnen dus met een gerust hart het fusieproces voortzetten.  En dan stel ik voor om Landerd er dan ook maar meteen bij te nemen.

Wat mij weer brengt bij een andere reclameslogan. Die van de Délichoc-koekjesreclame uit de jaren ’80: zeg maar nee, dan krijg je er twee…. Toevallig!

En Bernheze mogelijk ook nog een nieuwe coalitie van ABB, CDA, OPG en VVD

OPINIE: politieke processen

“Waarom zou ik stemmen? Het maakt niks uit, want ze doen toch wat ze zelf willen!” Als journalist hoor je deze redenering vaak. En minstens zo vaak lees je het terug op de brievenpagina van je krant. Hebben mensen die dit zeggen gelijk? Ik weet het niet, want ik heb de ballen verstand van politiek, zo beet burgemeester Jan Boelhouwer van Bernheze mij onlangs toe.

Ik was, met nadruk op WAS, het volledig met hem oneens. Maar net als politici die terug moeten komen op een eerder standpunt, heb ook ik last van voortschrijdend inzicht. Beste Jan Boelhouwer U heeft gelijk. Ik zal nu proberen aan te geven waarom.

Ik had verwacht dat woensdagavond 20 juni tijdens de herindelingscommissie de stekker uit het herindelingsproces tussen Bernheze en Maasdonk zou worden getrokken. Ik leidde dat af uit een interview dat ik had met fractieleider Jan Bouwman van de Onafhankelijke Politieke Groepering, OPG. In mijn optiek, mede  gezien de lijn van het gesprek zei hij niet blind te zijn voor de politieke realiteit. Als we moeten constateren dat de inwoners het echt niet willen dan moeten we het niet doen. Daarbij erkende hij dat ondanks de lage respons op de enquête deze wel representatief is.

Ook het CDA Bernheze gaf aan goed te zullen luisteren naar de wens van de inwoners en de uitslag van de enquête zeker te respecteren. Voor mij voldoende aanleiding er vanuit te gaan dat ook het CDA het proces stop zou gaan zetten.

Niets van dit alles gebeurde. De enquête wordt weliswaar representatief genoemd, maar onderzoeksbureau TNS NIPO kon natuurlijk niets zeggen over de 73 procent die deze enquête niet of ongeldig had ingevuld. Burgemeester Jan Boelhouwer van Bernheze, die de herindelingscommissie voorzat vroeg daar nog expliciet naar. Ook wist hij zeker,zoals zijn collega Roel Augusteijn van Maasdonk mij eerder al had gezegd dat voor Den Haag het politieke draagvlak van belang is en niet de uitkomst van een enquête, ook al stelt een gerenommeerd onderzoeksbureau dat deze betrouwbaar is. Dat wil zeggen dat er in principe hetzelfde uit zou moeten komen als de enquête nogmaals onder een andere groep inwoners  met dezelfde verdeling in geslacht, leeftijd en woonkern zou worden gehouden.

Toch probeert burgemeester Jan Boelhouwer van Bernheze twijfel te zaaien. Ik denk namelijk dat hij een opdracht heeft meegekregen van Commissaris Wim van de Donk van de provincie Noord-Brabant . Die opdracht luid: Zorg dat Bernheze en Maasdonk gaan fuseren. In zijn poging die taak te volbrengen gaat hij zelfs over tot dezelfde methoden als enkele van zijn collegeleden. Uitten twee van zijn wethouders zich in de media nog tegen de fusie, de burgemeester spreekt zich uit voor.

Riepen zijn wethouders nog het financiële doemscenario op vanwege het huishoudboekje van Maasdonk dan ziet Jan Boelhouwer een nog veel zwarter scenario: Namelijk de gezondheidsrisico’s van Heesch-West als de herindeling niet door gaat. Den Bosch wil namelijk van de zware, vervuilende industrie in haar stad af. De stad kan dan ook niet wachten om Maasdonk in te lijven om zo haar meest vervuilende bedrijven te verbannen naar het toekomstige bedrijventerrein. De burgemeester van Bernheze wist in zijn column in deMooiBernhezeKrant er ook nog fijntjes op te wijzen dat er meestal een noordwestelijke wind waait en dat de giftige stoffen dus richting Bernheze waaien.

De uitlatingen van Jan Boelhouwer komen te laat om de inwoners van Bernheze nog te beïnvloeden. De enquête is inmiddels gehouden. Maar dat is in zijn optiek natuurlijk ook niet zo belangrijk. Immers, voor Den Haag telt het politieke draagvlak en daar kan hij misschien nog invloed op uitoefenen.

Mocht het de politiek niet bevallen dat waarnemend burgemeester Jan Boelhouwer van Bernheze zo’n doemscenario schetst dan is er nog geen man overboord. In Gilze-en-Rijen is hij namelijk wel gewenst. Daar gaat hij in oktober aan de slag en een iets langere vakantieperiode na al die politieke tegenstand in Bernheze kan hij vermoedelijk goed gebruiken.

Het zal niet voor niets zijn dat hij het aanvankelijke meetellen van de enquêtes zonder of met een ongeldig burgerservicenummer voor zijn rekening wil nemen, zodat dit niet TNS NIPO wordt aangerekend. De geloofwaardigheid van dit onderzoeksbureau is namelijk hard nodig, omdat het bureau niet kan zeggen waarvoor die 73 procent gekozen zou hebben, die de enquête niet of ongeldig invulde.

Dat TNS NIPO de uitkomst betrouwbaar noemt en dat door het volgen van deze lijn geen enkele opiniepeiling meer iets zegt als deze niet is gehouden onder een representatieve meerderheid zullen we voor het gemak maar vergeten. Van statistiek heb ik namelijk nog minder kaas gegeten dan van politiek. Wel heb ik mij altijd afgevraagd wat men bedoelt met de uitdrukking:  “Je hebt leugens, grove leugens en statistiek”, en daar heb ik nu dan eindelijk antwoord op.

Cijfers zijn altijd zo uitlegbaar dat je er je eigen waarheid aan kunt ophangen. Politici die niet van hun standpunt willen wijken passen dat als beste toe. Toch is het simpel: Of ze verdraaien de cijfers of ze draaien als een blad aan een boom om en krijgen voortschrijdend inzicht. Ik weet niet wat beter is, maar wat ik wel weet is dat stemmen inderdaad niets uithaalt. Ze doen toch wat ze willen. En mocht ik ongelijk hebben….

Ik gaf het al toe: Ik heb de ballen verstand van politiek.

Hef de regionale omroep op

Doek alle regionale omroepen op. Niet om te bezuinigen, maar om het geld te herverdelen onder de lokale omroepen. Wat interesseert iemand in Boxmeer wat er in de gemeenteraad van Bergen op Zoom is besloten en wat maakt het iemand in Roosendaal nou de theaterdiscussie in Cuijk. De meeste regionale omroepen hebben totaal géén toegevoegde waarde in het nieuwsaanbod. En hoe groter de provincie des te meer heb ik gelijk.

Omroep Brabant, die stelt dat inwoners honderdvijftig kilometer of meer verderop niet op de inhoud van de gemeenteraad van Bernheze zitten te wachten, heeft gelijk. Deze omroep toont meteen zijn bestaansrecht aan, die is er namelijk niet. Journalistiek dient, zeker als deze met publiek geld wordt gefinancierd, te informeren. Natuurlijk zijn radio, televisie en internet meer dan informatie. Ze mogen òòk amuseren, maar het moet én zijn en niet of.

Voor de grote nieuwsfeiten, die een regionale omroep belicht heb je deze ook niet nodig. Immers dat nieuws krijg je ook wel via de landelijke kanalen. Brand Moerdijk, schoolmoord Hoogerheide, vliegtuigcrash Einhoven Airport enzovoort. Nu zouden mensen met de mediawet in de hand kunnen zeggen dat de regionale omroep nodig is voor de pluriformiteit. Zeg maar de concurrentie met de regionale krant. Toch holt de regionale omroep zich ook op dit punt uit. Ze zoeken immers steeds meer de samenwerking met elkaar. Een voorbeeld hiervan is het project rond de crossmediale burgerjournalistiek van Omroep Gelderland en De Gelderlander.

Anders zijn de lokale omroepen, die staan nog dicht bij de inwoners van een gemeente. De medewerkers weten nog echt wat er leeft in hun omgeving en ze hoeven zich niet af te vragen of een onderwerp in een andere regio nog wel interessant is. Ook wordt door lokale omroepen veel meer de noodzaak ervaren om nog te informeren in plaats van alleen maar te amuseren. Ik ben daarom van mening dat lokale omroepen een veel sterkere positie in onze samenleving moeten innemen. Ze dienen daarvoor wel voldoende middelen te krijgen en deze moeten volgens mij weg worden gehaald bij de regionale omroep.

Regionale omroepen zijn als pubers: te groot voor het servet en te klein voor het tafellaken. Nu is het zo dat pubers nog uitgroeien tot volwassenen, maar regionale omroepen zullen nooit landelijke organisaties worden. Hun medewerkers daarentegen dringen soms wel door tot de nationale zenders, maar om voor die springplank de regionale zenders overeind te houden? Ik vind van niet. De regionale omroep is zoals ook de provinciebesturen wordt gesproken: een onnodige laag in ons bestel.

Nu weet ik dat ik in een nabij verleden ook geprofiteerd heb van de subsidies aan de regionale omroep. Ook geef ik grif toe dat als zo’n omroep van mijn diensten gebruik wil maken ik beschikbaar ben. Ik ben géén filantroop, maar wel idealistisch als het gaat om de kwaliteit van lokale journalistiek en het kritisch volgen van het openbaar bestuur.

Tot slot; Ik erken het talent van velen van mijn voormalige collega’s. Ik hoop alleen dat zij ook beseffen dat een deel van hen het landelijk prima zou redden en het andere deel goed gebruikt kan worden bij de lokale omroep. Alleen moet die hen dan wel kunnen betalen. Daarom dus hef de regionale omroepen op en herverdeel de subsidies over de lokale omroepen.

Kamerleden moeten ‘niet zeuren’

Kamerleden hebben psycohologische bijstand nodig. Dat betoogde oud-kamerlid Jan Boelhouwer woensdag 25 april in het Brabants Dagblad. Volgens Boelhouwer zit de maatschappij niet op oud-kamerleden te wachten, zo las ik met verbazing.

Jan Boelhouwer is momenteel waarnemend burgemeester in Bernheze. In die gemeente wist hij zich snel geliefd te maken. Daarnaast wil ook zijn vorige tijdelijke werkgever Gilze en Rijen hem terug. Ik snap daarom niet dat hij deze oproep deed, tenzij hij graag dit compliment terug wil lezen.

Ik geloof best dat veel van de huidige kamerleden wanhoop, twijfel en onzekerheid over de toekomst ervaren. Daarin staan ze overigens absoluut niet alleen. Duizenden mensen met psychische problemen ervaren hetzelfde. En ook zij voelen zich buiten de maatschappij geplaatst, en ook zij krijgen niet de kans om hun verdriet in de media te uiten, alsof dat trouwens iets helpt.

Ik vind dat een meerderheid van de kamerleden het recht op psychologische bijstand heeft verspeeld. Geestelijke problemen zag dit deel als ‘zeuren’ toen ze instemden met een eigen bijdrage van €200,- per behandelingstraject. Een bijdrage die kamerleden met hun ‘gouden’ wachtgeldregeling zelf in elke geval wel makkelijk op kunnen hoesten.

COLUMN: gratis nieuws

De ondernemersvereniging Heesch is het beu dat er niet-leden zijn die mee profiteren van de georganiseerde activiteiten. Deze ergernis vormt de basis voor het Centrum Management Heesch. Deze groep pleit voor een reclamebelasting. Immers dan moeten alle ondernemers mee betalen en is het ‘freeriden’ voorbij. Zelfregulering blijkt niet te werken en de overheid is nodig om te handhaven.

Ik moest hier aan denken toen ik weer eens zag hoe een website nieuws had overgenomen van een ander medium. Het stukje was weliswaar herschreven, maar de schrijver was niet bij het nieuwsfeit aanwezig geweest. Zo’n site profileert zich dan als nieuwsmedium over de rug van de feitelijke maker.

Een medium betaalt de nieuwsmaker (journalist, verslaggever, redacteur, fotograaf of cameraman) en een ander gaat dan gratis met het nieuws aan de haal. Ze nemen de berichten (soms letterlijk) over van een website. Deze copy-paste-writers vergaren op die manier bezoekers voor hun website. Niet door eigen inspanning, maar de inspanning van een professional.

Zelf zeggen deze hobbyisten dan dat ze er de bekendheid van de nieuwsmaker mee vergroten. Als ze aan bronvermelding doen dan is dat waar. Het neemt niet weg dat het weinig toegevoegde waarde heeft om hetzelfde bericht ook nog eens bij de maker te gaan lezen.

Internet betekent vooruitgang. Het heeft het werken voor de journalist zeker makkelijker gemaakt. Toch is het ook de bijl aan de wortel van de serieuze journalistiek. Vroeger was het weinig verleidelijk om de krant over te schrijven. Immers dan zou je het nieuws van gisteren morgen nog eens in je eigen krant brengen.

Internet gaat uit van een zelfregulerend vermogen. Als iets niet klopt dan zet het zichzelf wel recht. Dat zal op termijn zeker zo zijn. Toch is het kwaad dan vaak al geschied. Iemand is zwart gemaakt en dat beeld blijft hangen. Dat het verhaal niet klopte ontgaat altijd een deel van de oorspronkelijke lezers. Zo gaat een nieuwtje als een lopend vuurtje over het net.

Wel moeten deze nieuwtjes gemaakt blijven worden en liefst ook kloppend. Ik vraag me af of die copy-paste-writers daarbij stil staan als ze weer eens iets overnemen. Door al die ‘freeriders’ loont het voor mediabedrijven nauwelijks nog om personeel in dienst te nemen. Professionaliteit verdwijnt hierdoor.

Communicatiemedewerkers zien steeds vaker hun eigen teksten gepubliceerd en dat is lang niet altijd omdat deze goed geschreven zijn. Natuurlijk is de goede communicatiemedewerker blij met copy-paste-writers. Immers de boodschap zoals die bedoeld is wordt letterlijk overgenomen.

Als journalist wil je dat jouw inspanningen door zoveel mogelijk mensen beleefd worden, maar je wilt ook werk houden en daarvoor zijn inkomsten nodig. Het promoten van een artikel, bijvoorbeeld via Twitter, juich ik toe, maar het overnemen beschouw ik als jatten. Ik zou het fijn vinden als copy-paste-writers dat nu eens zouden beseffen, want voor je het weet wordt er een publicatiebelasting ingevoerd en dat is dan weer de bijl aan de wortel van het vrije internet.